Zaburzyliśmy odwieczną hierarchię.
Jest tylu świętych, do których wołamy o pomoc w najbłahszych
potrzebach. Bardziej ufając świętym Pańskim niż samemu Jezusowi. Częściej
pamiętamy np. o Świętym Antonim, gdy nam się coś zgubi niż o Bogu Stwórcy,
Bracie i naszym najlepszym Przyjacielu, Który chciałby dla nas wszystkiego, co
najlepsze. Powierzamy najwięcej swoich spraw Świętym a w tym czasie Chrystus z
tęsknotą czeka żebyśmy się do Niego Samego odezwali. Tak zapomniane zostało
przepiękne wezwanie „Jezu! Ty się tym zajmij.”. W gonitwie codziennej
zapomnieliśmy o Chrystusie. A On cierpliwie czeka, aż się opamiętamy. Może
podsuwa nam znaki „Ja tu Jestem. Zauważ i pokochaj Mnie, tak jak Ja kocham
Ciebie.”. Czy to zrobimy? Czy swoją gonitwę, swoje życie, oddamy w całości
Chrystusowi? To zależy od nas samych.
Błogosławię :)
